To jest opowieść o opowieściach.
Albo o tym, co naprawdę znaczy być wróżką i matką chrzestną.
Ale też, zwłaszcza, o zwierciadłach i odbiciach.
W całym wszechświecie żyją prymitywne plemiona*, które nie ufają lustrom i obrazom. Uważają bowiem, że lustra kradną część duszy, a przecież tej duszy nikt nie ma aż tak dużo. Ludzie, którzy noszą więcej odzieży, twierdzą, że to przesądy. Twierdzą tak, mimo że ci, którzy przez całe życie pojawiają się na takich czy innych obrazach… zwykle stają się chudsi i przezroczyści. Składa się to na karb przepracowania i niedożywienia. Zwykły przesąd.
Ale przesądy nie muszą być fałszywe.
Lustro może wessać skrawek duszy. Lustro może pomieścić odbicie całego wszechświata, niebo pełne gwiazd w kawałku posrebrzonego szkła, nie grubszego niż tchnienie.
Kto rozumie lustra, ten rozumie prawie wszystko.
Spójrzmy w lustro...
...głębiej...
...na pomarańczowe światełko na nagim górskim wierzchołku, tysiące mil od roślinnego ciepła bagien…

To była pierwsza książka o świecie Dysku po jaką sięgnęłam. Wprawdzie to nie jest pierwsza część. Ale u Pratchetta to nie przeszkadza Moje pierwsze wrażenie było, że książka jest dość chaotyczna, jednak to uczucie szybko minęło. Byłam pod wrażeniem nietypowego humoru autora, ukrytych aluzji, ironii, a także nutki filozofii.
Książka jest o opowieściach, pokazuje inne spojrzenie na znane nam z dzieciństwa bajki, na przykład Czerwonego Kapturka, jak się okazuje wilk wcale nie musiał być zły...