Angus, stringi i przytulanki.

Po prostu świetna zabawa. To Bridget Jones dla nastolatków, tak udana, że dorośli będą zerkać swym dzieciom przez ramię, by zapoznać się z całą listą problemów nastolatek – od żenujących szkolnych mundurków, poprzez depilację brwi, aż po pierwsze pocałunki i (być może) prawdziwą miłość.

Świetna rozrywka dla dziewcząt i podróż w czasy wczesnej młodości dla ich mam.

Fragment
W moim pokoju
Pada deszcz
10.00
Tata zaprosił wujka Eddiego i oczywiście obaj zaczęli węszyć i sprawdzać, czy czegoś nie kombinuję. Jeżeli wujek Eddie (który jest łysy jak kolano, a nawet dwa kolana) jeszcze raz mnie spyta: "Czy łyse głowy powinno się polerować?", chyba się zabiję. Pewnie nie zauważył, że już nie noszę śpioszków.

Mam ochotę wrzasnąć: "Wujku, skończyłam czternaście lat! Staję się kobietą! Noszę stanik! No dobra, może i jest ciut za luźny, a kiedy biegnę do autobusu, podjeżdża mi pod szyję, ale... we mnie drzemie kobieta, ty łysolu!".

A jeśli już mowa o piersiach, to martwię się, że skończę jak reszta kobiet w mojej rodzinie, które zamiast biustu mają coś w rodzaju półki. Mama mogłaby na swojej stawiać różne przedmioty, kiedy ma zajęte ręce. Na przyjęciach może tam przechować kanapkę, drinka czy jakąś przekąskę na później. Wygląda to bardzo nieatrakcyjnie.

Chciałabym mieć normalne piersi, ale nie za duże, nie takie jak na przykład Melanie Andrews. W zeszłym semestrze po meczu hokeja na trawie przeżyłam pod prysznicem potworny szok. Jej stanik wygląda jak dwie torby na zakupy. Podejrzewam, że Melanie ma jakieś problemy hormonalne. Z pewnością je ma, kiedy biegnie za piłką. Kiedyś myślałam, że siłą rozpędu przeleci przez ogrodzenie, bo przeważą jej "cycochy", jak je żartobliwie nazywa Jas.

Nadal w moim pokoju
Nadal pada deszcz
Nadal niedziela
11.30
Nie rozumiem, dlaczego nie mogę założyć zamka w drzwiach swojego pokoju. Brakuje mi prywatności - ciągle panuje tutaj ruch jak na imprezie. Za każdym razem, kiedy coś proponuję, wszyscy zaczynają kręcić głowami i gdakać. Zupełnie jakbym mieszkała w domu pełnym kurczaków ubranych w sukienki i spodnie. Albo takich piesków z tylnej półki samochodu, albo... nieważne... O zamku nie ma mowy.

- Dlaczego? - rzeczowo spytałam mamę (złapałam ją w jednej z tych rzadkich chwil, kiedy nie jest na wieczorowy m kursie włoskiego albo na innej imprezie).
- Dlatego, że gdyby zdarzył się jakiś wypadek, nie moglibyśmy się dostać do środka - odparła.
- Jaki wypadek? - dopytywałam się.
- No... mogłabyś zemdleć.
W tym momencie włączył się tata.
- Mogłabyś zaprószyć ogień w łóżku i się zaczadzić.

Co się dzieje z tymi ludźmi? Wiem, dlaczego nie chcą, żebym miała zamek w drzwiach: dlatego, że byłby to mój pierwszy krok ku dorosłości, a oni nie mogą znieść tej myśli, bo to by oznaczało, że musieliby się zająć własnym życiem i dać mi święty spokój.
Nadal niedziela
11. 35
Mam sześć bardzo poważnych problemów: l. Zrobił mi się taki syfek, co to nie chce wyjść, tylko się czai przez następne dwa lata w postaci czerwonej krosty.
2. Pryszcz ten znajduje się na moim nosie.
3. Mam trzyletnią siostrę, która prawdopodobnie zsikał a się w moim pokoju.
4. Za dwa tygodnie kończą się wakacje i będę musiała wrócić do Stalagu 14, do Oberfuhrer Frau Simpson i bandy sadystycznych nauczycieli.
5. Jestem bardzo brzydka i muszę mieszkać w bardzo brzydkim domu.
6. Poszłam na imprezę przebrana za oliwkę.

No dobra. Zaczynam kolejną stronę. W "Cosmo" mamy znalazłam artykuł o tym, jak być szczęśliwą, kiedy się jest bardzo nieszczęśliwą (czyli coś o mnie). Artykuł ten ma tytuł Emocjonalna pewność siebie. Aby osiągnąć stan szczęścia, należy "przypomnieć sobie... przeżyć to raz jeszcze... i wyzdrowieć". Tak więc myślisz o jakimś bolesnym wydarzeniu, przypominasz sobie wszystkie koszmarne szczegóły... czyli przechodzisz przez etap PRZYPOMNIENIA, następnie na nowo PRZEŻYWASZ wszystko, akceptujesz to i na końcu po prostu SOBIE ODPUSZCZASZ.