Spoko, założyłam bardzo duże gacie

Fragment:

Niedziela, 18 lipca
W moim pokoju

18.00 Wyglądam przez okno w swoim pokoju. Inni to mają dobrze. Kto by pomyślał, że sprawy ułożą się tak beznadziejnie? Mam dopiero czternaście lat, a moje życie już się skończyło z powodu egoizmu tak zwanych dorosłych.
Powiedziałam mamie:
- Niszczysz mi życie. Nie wyżywaj się na mnie tylko dlatego, że twoje już się skończyło.

Ale jak zwykle, gdy mówię coś rozsądnego i ważnego, cmoknęła tylko z niezadowoleniem i poprawiła sobie stanik jak gracz w rosyjską ruletkę (czy też może dyskobol? Nie wiem i w ogóle mnie to nie obchodzi). Gdybym policzyła, ile razy cmokano w odpowiedzi na moje słowa... chyba już dawno mogłabym otworzyć sklep z cmokaniem. To takie niesprawiedliwe...

Dlaczego rodzice odrywają mnie od przyjaciół i każą się przeprowadzać do Nowej Zelandii? Kto w ogóle chciałby tam jechać? W końcu, kiedy jej wytknęłam, że jest zupełnie beznadziejną matką, dostała szału i WRZASNĘŁA na mnie:
- W tej chwili idź do swojego pokoju!
- Dobra, pójdę do swojego POKOJU!!! PÓJDĘ do swojego pokoju!!! I wiesz, co tam będę robiła? Nie wiesz, więc ci powiem! Będę tam po prostu SIEDZIEĆ. Bo nie mam co robić!!!

I wypadłam z salonu, zostawiając ją samą. Niech się zastanowi nad swoim postępowaniem. Niestety, oznacza to, że już o szóstej wylądowałam w łóżku.

19.00 Och, Robbie, gdzie jesteś? Właściwie to wiem gdzie, ale czy to odpowiednia pora na pieszą wycieczkę?
Dobrze chociaż, że teraz jestem dziewczyną Boga Seksu.

19.15Natomiast niedobrze, że Bóg Seksu nie wie, że jego dziewczyna za tydzień zostanie zmuszona udać się na drugi (beznadziejny) koniec świata.

19.18 Nie mogę w to uwierzyć. Tyle czasu mi zajęło usidlenie BS, nakupowałam sobie mnóstwa kosmetyków, śledziłam go, ciągle wpadałam na niego, niby to tak przypadkiem... tyle planów, tyle marzeń - i wszystko na nic?

Kiedy w końcu doszłam z nim do szóstej bazy, powiedział: "Spotykajmy się, ale przez jakiś czas nikomu o tym nie mówmy". A mama, z właściwym sobie brakiem wyczucia chwili, rzuca bombę: "W przyszłym tygodniu jedziemy do Nowej Zelandii".
Od płaczu oczy tak mi spuchły, że zrobiły się jak szparki. Nos też mi spuchł. Nawet kiedy jestem w dobrej formie, trudno go nazwać małym, ale teraz wyglądam, jakbym miała trzy policzki. Cudownie. Dzięki Ci, Boże.

21.00 Nigdy tego nie przeboleję.

21.10 Czas mija bardzo powoli, kiedy się ma myśli samobójcze.

21.15 Żeby ukryć szpareczki, założyłam okulary przeciwsłoneczne. Dostałam je od mamy, która podjęła żałosną próbę przekonania mnie do wyjazdu do krainy Maorysów. Właściwie są całkiem niezłe. Wyglądam w nich trochę jak te francuskie aktorki, które palą gauloise'y i często płaczą, a w przerwach całują się z Gerardem Depardieu. Przećwiczyłam przed lustrem francuski akcent ze słynnym "r".

- A kiedy miałam - jak to się mówi? - czternaście lat, mes* hrodzice, mes tres, tres horriblement** hrodzice zabhrali mnie do Nowej Zelandii. Och, merde***!
W tej chwili usłyszałam, że mama idzie po schodach, więc szybko wskoczyłam do łóżka. Wetknęła głowę do pokoju i spytała:
- Georgia... śpisz?
Nie odpowiedziałam. Będzie miała nauczkę.
Wychodząc, rzuciła:
- Na twoim miejscu nie spałabym w okularach przeciwsłonecznych, bo jeszcze wbiją ci się w głowę.

A Cóż to za metody wychowawcze? Mama ma mniej więcej takie pojęcie o medycynie jak tata o majsterkowaniu. Wszyscy widzieliśmy szopę, którą postawił. Zanim runęła na wujka Eddiego.

Zaczęłam odpływać w pełen koszmarów sen, kiedy usłyszałam krzyki dobiegające z sąsiedniego ogrodu. Państwo Sąsiedzi darli się, rzucali jakimiś przedmiotami i w ogóle robili straszliwy hałas. Słowo daję, czy to naprawdę najlepsza pora na uprawianie ogródka? Nie mają żadnego szacunku dla osób, które chciałyby sobie pospać, bo właśnie przeżywają wielką tragedię. Miałam ochotę otworzyć okno i krzyknąć: "Może byście trochę ciszej uprawiali ten ogródek, świry jedne?!". Ale nie chciało mi się wstawać z mojego przytulnego łoża boleści.

Mucho excitemondo
Obława

0.10 Kiedy rozległ się dzwonek do drzwi, wyskoczyłam z łóżka, stanęłam na schodach i spojrzałam w dół. Mama otworzyła drzwi, mając na sobie tylko koszulę nocną, przez którą wszystko było widać! Nawet gdyby ktoś nie chciał widzieć. Na przykład ja. Ona jest bezwstydna. W progu stało dwóch policjantów. Większy trzymał przed sobą w wyciągniętej ręce jakiś spory worek, a spodnie wokół kostek miał zupełnie poszarpane.

- Cholera, to pani kot? - spytał niezbyt uprzejmie jak na funkcjonariusza policji. - Yyy... no...

Zbiegłam ze schodów i podeszłam do drzwi.
- Dobry wieczór, panie posterunkowy. Czy ten kot jest wielkości mniej więcej małego labradora?
-Tak.
Z aprobatą kiwnęłam głową.
- A czy ma pręgowaną sierść i brakuje mu kawałka ucha?
- Yyy... tak - powiedział posterunkowy Grubas.
- W takim razie to nie nasz, przykro mi.

Wydawało mi się, że to bardzo zabawne, ale policjant był najwyraźniej innego zdania.
- To poważna sprawa, młoda damo.
Mama znowu zaczęła cmokać z niezadowoleniem, jednocześnie kręcąc głową i poprawiając sobie melony. Wyglądało to bardzo nieatrakcyjnie. Pomyślałam, że policjant się obruszy i powie: „Proszę się ubrać", ale on dalej wyżywał się na mnie.
- Przez to zwierzę wasi sąsiedzi całą godzinę byli uwięzieni w cieplarni. W końcu udało im się uciec do domu, ale wtedy kot zaatakował ich pudle.
- Tak, często to robi. Ma w sobie krew szkockiego żbika. Czasami słyszy zew natury i wtedy...
- Powinniście lepiej go pilnować.

Marudził tak jeszcze chyba z tysiąc godzin. Tak cierpliwie, jak tylko mogłam, chociaż już i tak miałam dość zmartwień na głowie, powiedziałam:
- Proszę posłuchać, rodzice każą mi jechać ze sobą do Whangamata. To na drugim, beznadziejnym końcu świata. W Nowej Zelandii. Oglądał pan Sąsiadów? Mógłby mi pan jakoś pomóc?

Mama zgromiła mnie wzrokiem.
- Nie zaczynaj, Georgia, nie jestem w nastroju.
Policjant najwyraźniej też nie był "w nastroju"...